De volgende Irma Laplasse-Herdenking gaat door op 8 september 2007.
Nader bericht volgt.
Het Comité.
dinsdag, januari 23, 2007
zondag, september 10, 2006
Woordje van de Jeugd - door Andy Desmet
Beste mensen,
Het organiserende comité van deze Irma Laplasse herdenking vroeg me een korte toespraak te houden rond jongeren en de persoon van Irma Laplasse. Geen gemakkelijke opdracht. Hoeveel jongeren kennen nog de naam Irma Laplasse, kennen het verhaal, de omstandigheden? Ik vrees te moeten zeggen heel weinig. Welke jongeren liggen nog wakker van het amnestie-vraagstuk, of weten wat amnestie betekent? Zij kennen misschien enkel die organisatie Amnesty International, of hebben op het nieuws de term ‘fiscale amnestie’ opgevangen en denken of hopen daarbij dat hun weekgeld, hun zondag, omhoog gaat. Ook in het onderwijs, in de lessen geschiedenis, is de repressie een voetnoot geworden die, als men geluk heeft althans, aangehaald wordt ergens tussen D-day en de val van de Berlijnse muur.
Nu, de eerlijkheid gebied ons te zeggen dat het ganse amnestie-debat ook niet meer brandend actueel is, het is geen ‘hot item’ meer. Het is ook allemaal moeilijk uitgelegd te krijgen aan jongeren. De repressie is gesitueerd in een periode die wij als jonge mensen moeilijk kunnen begrijpen, moeilijk kunnen vatten. Een periode waar de maatschappij opgedeeld was tussen de goeden en de slechten. Een periode waar alles letterlijk en figuurlijk wit of zwart was. Het was ook een periode waar ideologie en overtuiging een gans andere invulling kregen en waar symbolen veel meer kracht hadden.
De vraag dringt zich op: is het houden van een hulde voor Irma Laplasse nog nuttig, heeft het nog zin om jaarlijks deze dame, en de andere repressieslachtoffers te herdenken? Velen zullen zeggen neen, echter voor U allen, en dit bewijst U met uw aanwezigheid vandaag, en voor mij heeft dit wel zin. Niet zozeer om, zoals op andere festiviteiten binnen de Vlaamse Beweging, de batterijen terug op te laden. Neen, voor ons is deze hulde belangrijk om eens tijd te nemen om te bezinnen over de personen die voor Vlaanderen en voor hun idealen het leven lieten. En wij doen dit niet met trompettengeschal, niet met gestelde lichamen, met veel vlaggen en wimpels. Wij betuigen ons respect heel sereen voor alle repressieslachtoffers, en staan stil bij wat zij, en vandaag Irma Laplasse in het bijzonder, voor ons betekenen.
Wij kunnen haar herdenken als een symbool van de Vlaamse Beweging, haar zien als een illustratie van de anti-vlaamse repressie na de oorlog. Wij kunnen stellen dat het uitblijven van eerherstel voor Irma Laplasse, 61 jaar na haar dood, een zoveelste aanklacht is tegen de Belgische staat. We zouden ook een gewichtig discours kunnen starten over amnestie en het ontbreken van de nodige politieke wil.
We kunnen echter ook gewoon het hoofd buigen en even stilstaan bij het leven van een gewone huismoeder, die haar gezin en haar kinderen op de eerste plaats stelde. Een vrouw die, vandaag de dag, een voorbeeld kan zijn voor de vele Vlaamse gezinnen. Haar is echter de kans ontnomen geworden om haar kinderen te zien opgroeien. Haar is belet om verder gezin te vormen. Ook haar kinderen hebben daardoor de aanwezigheid van hun moeder in hun verdere leven moeten missen. Dit is net het onrecht dat we hier vandaag aanklagen.
Ik ben persoonlijk van mening dat mevrouw Laplasse door haar liefde voor haar gezin en door haar diepe menselijkheid een symbool en een voorbeeld is geworden voor ons allemaal. Daar net ligt de kracht van Irma Laplasse, daarin zit haar symboliek, en daarom is deze hulde belangrijk.
Ik dank U
Het organiserende comité van deze Irma Laplasse herdenking vroeg me een korte toespraak te houden rond jongeren en de persoon van Irma Laplasse. Geen gemakkelijke opdracht. Hoeveel jongeren kennen nog de naam Irma Laplasse, kennen het verhaal, de omstandigheden? Ik vrees te moeten zeggen heel weinig. Welke jongeren liggen nog wakker van het amnestie-vraagstuk, of weten wat amnestie betekent? Zij kennen misschien enkel die organisatie Amnesty International, of hebben op het nieuws de term ‘fiscale amnestie’ opgevangen en denken of hopen daarbij dat hun weekgeld, hun zondag, omhoog gaat. Ook in het onderwijs, in de lessen geschiedenis, is de repressie een voetnoot geworden die, als men geluk heeft althans, aangehaald wordt ergens tussen D-day en de val van de Berlijnse muur.
Nu, de eerlijkheid gebied ons te zeggen dat het ganse amnestie-debat ook niet meer brandend actueel is, het is geen ‘hot item’ meer. Het is ook allemaal moeilijk uitgelegd te krijgen aan jongeren. De repressie is gesitueerd in een periode die wij als jonge mensen moeilijk kunnen begrijpen, moeilijk kunnen vatten. Een periode waar de maatschappij opgedeeld was tussen de goeden en de slechten. Een periode waar alles letterlijk en figuurlijk wit of zwart was. Het was ook een periode waar ideologie en overtuiging een gans andere invulling kregen en waar symbolen veel meer kracht hadden.
De vraag dringt zich op: is het houden van een hulde voor Irma Laplasse nog nuttig, heeft het nog zin om jaarlijks deze dame, en de andere repressieslachtoffers te herdenken? Velen zullen zeggen neen, echter voor U allen, en dit bewijst U met uw aanwezigheid vandaag, en voor mij heeft dit wel zin. Niet zozeer om, zoals op andere festiviteiten binnen de Vlaamse Beweging, de batterijen terug op te laden. Neen, voor ons is deze hulde belangrijk om eens tijd te nemen om te bezinnen over de personen die voor Vlaanderen en voor hun idealen het leven lieten. En wij doen dit niet met trompettengeschal, niet met gestelde lichamen, met veel vlaggen en wimpels. Wij betuigen ons respect heel sereen voor alle repressieslachtoffers, en staan stil bij wat zij, en vandaag Irma Laplasse in het bijzonder, voor ons betekenen.
Wij kunnen haar herdenken als een symbool van de Vlaamse Beweging, haar zien als een illustratie van de anti-vlaamse repressie na de oorlog. Wij kunnen stellen dat het uitblijven van eerherstel voor Irma Laplasse, 61 jaar na haar dood, een zoveelste aanklacht is tegen de Belgische staat. We zouden ook een gewichtig discours kunnen starten over amnestie en het ontbreken van de nodige politieke wil.
We kunnen echter ook gewoon het hoofd buigen en even stilstaan bij het leven van een gewone huismoeder, die haar gezin en haar kinderen op de eerste plaats stelde. Een vrouw die, vandaag de dag, een voorbeeld kan zijn voor de vele Vlaamse gezinnen. Haar is echter de kans ontnomen geworden om haar kinderen te zien opgroeien. Haar is belet om verder gezin te vormen. Ook haar kinderen hebben daardoor de aanwezigheid van hun moeder in hun verdere leven moeten missen. Dit is net het onrecht dat we hier vandaag aanklagen.
Ik ben persoonlijk van mening dat mevrouw Laplasse door haar liefde voor haar gezin en door haar diepe menselijkheid een symbool en een voorbeeld is geworden voor ons allemaal. Daar net ligt de kracht van Irma Laplasse, daarin zit haar symboliek, en daarom is deze hulde belangrijk.
Ik dank U
Herdenking 2006
Het Comité bedankt alle aanwezigen voor hun komst, alsook alle verenigingen (VNJ, Voorpost, SMF, VJW, ... ) voor hun aanwezigheid. Het werd een sobere en plechtige herdenking.
Opdat men nooit de repressie zou vergeten:
Opdat men nooit de repressie zou vergeten:
EERHERSTEL NU!
zaterdag, juni 10, 2006
Irma Laplasse-Herdenking: 9 september 2006.
Zoals elk jaar, organiseert het Comité Eerherstel Irma Laplasse een kerkdienst ter nagedachtenis van _alle_ slachtoffers der repressie, in het bijzonder mevrouw Irma Laplasse.
Het Comité is samengesteld uit diverse Vlaamse organisaties uit de streek van Brugge, ongeacht politieke voorkeur. Het Comité acht het noodzakelijk dat de schandelijke repressie nooit vergeten wordt! Mevr. Irma Laplasse staat symbool voor deze duistere periode in de Vlaamse geschiedenis. Elk jaar opnieuw wordt zij, en vele anderen, herdacht door een plechtige misviering en bloemenhulde aan het graf.
Dit jaar valt de viering op zaterdag 9 september. De kerkdienst begint om 15u in de Sint Katharinakerk te Assebroek, Brugge. Daarna volgt rond 16u 30 de bloemenhulde op de stedelijke begraafplaats, bij het graf van mevr. Irma Laplasse.
Het Comité vraagt u, en uw vereniging, vriendelijk om deze herdenking in uw agenda / kalender op te nemen en hopen op uw aanwezigheid!
Dank bij voorbaat!
Het Comité is samengesteld uit diverse Vlaamse organisaties uit de streek van Brugge, ongeacht politieke voorkeur. Het Comité acht het noodzakelijk dat de schandelijke repressie nooit vergeten wordt! Mevr. Irma Laplasse staat symbool voor deze duistere periode in de Vlaamse geschiedenis. Elk jaar opnieuw wordt zij, en vele anderen, herdacht door een plechtige misviering en bloemenhulde aan het graf.
Dit jaar valt de viering op zaterdag 9 september. De kerkdienst begint om 15u in de Sint Katharinakerk te Assebroek, Brugge. Daarna volgt rond 16u 30 de bloemenhulde op de stedelijke begraafplaats, bij het graf van mevr. Irma Laplasse.
Het Comité vraagt u, en uw vereniging, vriendelijk om deze herdenking in uw agenda / kalender op te nemen en hopen op uw aanwezigheid!
Dank bij voorbaat!
Wie was Irma Laplasse?
Wie was Irma Laplasse?
Zij werd op 9 februari 1904 te Schore als Irma Swertvaeger geboren. Op twintigjarige leeftijd huwde ze met Henri Laplasse waarmee ze toen in een hoeve te Oostduinkerke ging wonen. Gezien de politieke strubbelingen van die tijd werd vader Henri lid van het Vlaamsch Nationaal Verbond (VNV). Hun zoon Fred werd eerst lid van de Nationaal-Socialistische Jeugd Vlaanderen (NSJV) en vervolgens lid van de Fabriekswacht. Hun dochter Angèle werd actief bij de Dietsche Meisjesscharen. Moeder Irma was bij geen enkele vereniging aangesloten. Op 21 december 1944 werd Irma Laplasse door de Krijgsraad te Brugge ter dood veroordeeld wegens verraad en verklikking. Naar verluid zou Irma Laplasse door haar toe doen de dood van zeven verzetslieden op haar geweten hebben toen Duitse soldaten poogden haar gevangengenomen zoon te bevrijden uit de handen van de Witte Brigade. Een duchtig staaltje van Belgische creativiteit. Op 10 februari 1945 bevestigde het Krijgshof te Gent de doodstraf. Irma Laplasse werd op 30 mei 1945 terechtgesteld te Brugge.
Sinds haar dood werd Irma Laplasse een symbool voor Vlaams-nationalisten. Zij was het slachtoffer van een ontspoorde, onrechtvaardige en niet correcte repressie-uitspraak! Dit gold overigs voor de meeste repressie-uitspraken! Na de uitgave van haar gevangenisdagboek in 1947 en de heruitgave in 1970 met een toegevoegde studie van historicus Karel van Isacker werd de rechtvaardigheid van Laplasse’s proces en de eis voor de doodstraf weer in vraag gesteld. Jarenlange druk uit politieke hoek zorgde ervoor dat het proces van Irma Laplasse werd herzien. Op 14 februari 1996 werd Irma Laplasse tot levenslange celstraf veroordeeld wegens verraad en verklikking. Vrijspraak zou er toe geleid hebben dat meerdere processen moesten worden herzien met het gevolg dat de regering zou moeten toegeven dat de repressie onrechtvaardig en verkeerd was. Tegenstanders van de herziening vreesden dat een vrijspraak de poort zou openzetten voor een opleving van extreem-rechts en voor het verlenen van amnestie voor gewezen collaborateurs. Repressieslachtoffer Irma Laplasse heeft nooit, ondanks meerdere aanvragen door haar man en kinderen, eerherstel of amnestie gekregen!
Zij werd op 9 februari 1904 te Schore als Irma Swertvaeger geboren. Op twintigjarige leeftijd huwde ze met Henri Laplasse waarmee ze toen in een hoeve te Oostduinkerke ging wonen. Gezien de politieke strubbelingen van die tijd werd vader Henri lid van het Vlaamsch Nationaal Verbond (VNV). Hun zoon Fred werd eerst lid van de Nationaal-Socialistische Jeugd Vlaanderen (NSJV) en vervolgens lid van de Fabriekswacht. Hun dochter Angèle werd actief bij de Dietsche Meisjesscharen. Moeder Irma was bij geen enkele vereniging aangesloten. Op 21 december 1944 werd Irma Laplasse door de Krijgsraad te Brugge ter dood veroordeeld wegens verraad en verklikking. Naar verluid zou Irma Laplasse door haar toe doen de dood van zeven verzetslieden op haar geweten hebben toen Duitse soldaten poogden haar gevangengenomen zoon te bevrijden uit de handen van de Witte Brigade. Een duchtig staaltje van Belgische creativiteit. Op 10 februari 1945 bevestigde het Krijgshof te Gent de doodstraf. Irma Laplasse werd op 30 mei 1945 terechtgesteld te Brugge.
Sinds haar dood werd Irma Laplasse een symbool voor Vlaams-nationalisten. Zij was het slachtoffer van een ontspoorde, onrechtvaardige en niet correcte repressie-uitspraak! Dit gold overigs voor de meeste repressie-uitspraken! Na de uitgave van haar gevangenisdagboek in 1947 en de heruitgave in 1970 met een toegevoegde studie van historicus Karel van Isacker werd de rechtvaardigheid van Laplasse’s proces en de eis voor de doodstraf weer in vraag gesteld. Jarenlange druk uit politieke hoek zorgde ervoor dat het proces van Irma Laplasse werd herzien. Op 14 februari 1996 werd Irma Laplasse tot levenslange celstraf veroordeeld wegens verraad en verklikking. Vrijspraak zou er toe geleid hebben dat meerdere processen moesten worden herzien met het gevolg dat de regering zou moeten toegeven dat de repressie onrechtvaardig en verkeerd was. Tegenstanders van de herziening vreesden dat een vrijspraak de poort zou openzetten voor een opleving van extreem-rechts en voor het verlenen van amnestie voor gewezen collaborateurs. Repressieslachtoffer Irma Laplasse heeft nooit, ondanks meerdere aanvragen door haar man en kinderen, eerherstel of amnestie gekregen!
EERHERSTEL NU!
Abonneren op:
Posts (Atom)
